De Plofkatjes van Kim

Dit is een (bijna) letterlijke kopie/plak uit mijn mailbox.
Supermama Kim is niet alleen een Super-mama, ze is ook een fantastische vertelster!

Lees en geniet mee...

Hoi Imke,

Zoals je weet zitten de kindjes van Zanzi en Tanya (de geweldige plofkat met plofkindjes) bij mij.

De Z-tjes vielen nogal mee om tam te krijgen en kregen al snel de vrijheid (om al onze elektrische toestellen te terroriseren).

Tijdens hun vrijheid hebben ze namelijk al wel wat schade aangericht: de tv valt geregeld uit en we zijn bang voor zowat alles wat elektrisch is.

Mijn vriend werkt vaak van thuis uit en heeft dan vaak telefoonmeetings die hij via oortjes aan zijn gsm houd. Zijn dolby surround system van de gsm is gesneuveld en, jawel, een trotse kleine kat had een oortje gevangen!

Op zo’n momenten zucht mijn  vriend eens diep, en ik moet dan toch wel een lachje onderdrukken.
Het volgende dat sneuvelde was een gsm lader, prachtig aan de basis doorgebeten om dan, met een trotse houding, met de kabel door de living te lopen: ‘Zie eens wat ik gevangen heb!’

Vakwerk dat moet ik toegeven! En dan zucht zelfs ik wel eens, maar soit, het bleek een oude kabel te zijn, en het was dus geen grote ramp.

Een uurtje geleden heb ik mij ronduit belachelijk gemaakt door goed mee te zingen met de radio, om dan de subtiele hint te krijgen dat ik maar beter kon stoppen…

Want jawel, de katjes hebben de radio gesaboteerd!

Nu de T-tjes daar kan ik misschien ook wel een korte update rond schrijven:

Ze zijn met 3, maar omdat ik namen snel vergeet, zijn ze bij mij genoemd naar kleur: Marmer, Zwart-wit en ‘de Wilde’.

Eerst zaten ze met 3 samen in een bench, maar ‘de Wilde’ hield de andere 2 weg van mij hoewel ik wel het idee had, dat ze eigenlijk toch wel nieuwsgierig waren.

En vooral: ik had melk en ‘de Wilde’ zorgde ervoor dat ze er niet voor naar mij durfden te komen.

Dus als oplossing: ‘de wilde’ apart in een bench en Marmer en Zwart-wit samen in een andere bench.

Binnen de korste keren kwamen ze allebei om melk. En aaitjes, daar waren ze ook al snel blij mee. Dus Marmer mocht mee los en Zwart-wit moest nog eventjes wachten.

Na een weekje leek ook Zwart-wit me wel klaar om vrij rond te lopen.

Niet dus, want pleegmama kon een uur op haar buik liggen met een bakje vlees en melk, al fluisterend ‘kom dan kleine kat, kom eens lief naar de baas.’

Dus Zwart-wit dan toch nog maar wat langer in de bench…

De Wilde, daar had ik wat twijfels over, zij heeft namelijk 2 weken in de hoek van de bench gehangen en zelfs eten krijgen deed haar niets.

Ik begon ook wel wat paniekerig te worden want de oortjes lagen continu plat.

Maar, na 2 weken, eindelijk goed nieuws: ze kon op haar pootjes staan en ging niet meer zoveel hangen. En nog beter, ze was fysiek helemaal in orde want ook de oortjes kwamen terug recht! ;-)

Nu zijn we ondertussen al een hele tijd verder, ze vindt melk geweldig, jankt het hele huis bij elkaar om aandacht en ze vindt ook aaitjes geweldig!

Dus ja, pleegmama Kim is best wel wat trots dat ook dit kleine wilde spookje helemaal bijgedraaid is. En ik durf zelfs voorzichtig hopen dat zij misschien wel tam genoeg wordt om een goede huiskat te worden. Als ze zo blijft vorderen zal ook zij namelijk binnenkort wel

eens uit de bench mogen!

Groetjes Kim 

De kat en de pil

Hoe geeft een pleegmama haar kat een pilletje?

Ga met de kat naar Dieren op de Dool voor een les ‘pil geven voor dummies’ en bewonder de doortastendheid van de ervaren dierenarts.
Knik braaf ‘ja dat lukt me wel’ bij elk stukje van de uitleg en demonstratie, en ga vol goede moed weer naar huis.

De volgende dag neem je de pil in kwestie, en een zakje vleespasta ter beloning, en gaat op zoek naar je slachtoffer.

Je hebt hulp bij de hand, de kat op je schoot, spinnend en wel, en dus begin je eraan.

Met de raad van Elise in gedachten (aai haar eerst even, val niet direct aan, dan schrikt het beestje zich wezenloos) begin je haar te aaien.

Kat spint dus we gaan verder:

‘kneed rustig maar stevig haar nek, en neem haar dan met de volle hand stevig bij haar nekvel’
Kneed, kneed, kneed…

We nemen de kat bij haar nekvel en …. *MIAAAUUWWW*

Oh nee, ik doe haar pijn, snel loslaten!

Kat gaat er als een speer vandoor en gaat van op een afstandje vies zitten kijken.

We gaan naar de kat toe, en strelen haar weer rustig, tot ze gekalmeerd is.
Je neemt haar terug op schoot en begint van voor af aan.

Kneed, kneed *MIAAAUUWW* *ROEFF* Kat gaat er weer vandoor, hoezo niet slim?

De hulp van dienst is het al lang zat, en vertrekt naar zijn werk.

Pleegmama blijft alleen achter en voelt zich een beetje hopeloos, want de kat zit inmiddels boven op de kast (letterlijk ja).

Naar Elise bellen? Nah, eerst zelf nog een poging wagen!

Een uur later neem je het zakje vleespasta en de pil, en verhuist naar het lievelingsplekje van de kat: achter de computer.

Zet het zakje vleespasta rechtop in een tas, om te zorgen dat het niet lekt, en leg de pil ergens tussen de muis en het toetsenbord.

Kat heeft zich inmiddels in haar hangmatje genesteld, dus je gaat haar weer eerst rustig aaien.

Ze kijkt wel argwanend, maar ze laat het toe. En kijk eens aan, ze spint zelfs…

Je neemt een grote handdoek en lokt de kat, met een klein drupje vleespasta op je vinger, naar je toe.
Kat komt verlekkerd aangesnuffeld, en stapt op schoot én op de handdoek.

Vouw de handdoek netjes dicht, kat erin, en neem haar in een voorzichtige houdgreep.

Te voorzichtig…

Kat blaast, wriemelt zich los, en gaat heel hooghartig vanuit haar hangmatje zitten kijken…
‘Durf dat nu nog eens se’

*Diepe zucht*

Neem opnieuw wat vleespasta, lok kat weer, draai haar opnieuw in de handdoek en neem haar dit keer in een stévige houdgreep.

Kat wriemelt, gromt een beetje, maar raakt niet los.

Neem snel de pil, wring haar bekje open en duw de pil erin.
Trek je vinger nét te laat weg, en sis even van pijn als ze erin bijt *auch*

Manoeuvreer de kat zodat haar neusje de lucht in wijst, en bid dat ze de pil inslikt.

Niet dus…

Red de pil voor ze op de grond valt, en leg aan om een nieuwe poging te doen…

*Dingdong*  Grrr, WAT een timing!

‘Goedemorgen mevrouw, een pakketje voor u’

*Diepere zucht*

‘Ik kom eraan’

Leg de pil even op het bureau, en spurt naar beneden om het pakket aan te nemen.

Kom weer boven, en kijk heel raar als je kat ziet snuffelen aan de pil…

Zwier het pakket buiten katbereik, en ga snel weer aan het bureau zitten.

Leg in uiterste wanhoop de pil op je vlakke hand, en houd dit voor de neus van de kat.
'Alsjeblieft, wees een lieve poes en eet het op! Alsjealsjeblieft?'

Knipper een paar keer stomverbaasd wanneer de kat de pil zelf oplikt!

Ze knabbelt er even op, en spuwt ze weer uit.

*Klein zuchtje*

Doe een beetje vleespasta aan de pil, en doe een nieuwe poging.

Kat snuffelt, likt, en pakt dan de pil voorzichtig in haar bekje.

*Smikkel smikkel*

Biedt de kat snel de rest van de vleespasta aan, en kijk ongelovig toe hoe die, samen met de pil, vlotjes binnengaat.

Voel jezelf ongelooflijk stom, en kijk even boos naar de kat:

‘Kon je dat nu niet direct zeggen?’

*miauww?*

‘Nee, ik neem aan van niet, ach ja...'

*Heel diepe, opgeluchte zucht*

'Flinke poes hoor!’

Update: Dag 2

Neem een zakje, dat na nadere bestudering blijkbaar een vloeibare snack met zalmsmaak bevat,
en de andere helft van de pil van gisteren.

Lok de kat, zonder enige moeite, naar het bureau.

Ga zitten en duw de kat, die intussen al luid spinnend op je schoot zit, uit de weg zodat je het zakje kan openmaken.

Hou je handen hoog boven je hoofd, zodat de kat er (nog) niet aan kan, leg de pil op één hand en spuit er met de andere hand wat van de snack over.

Laat je hand zakken tot binnen katbereik, en kijk hoe ze eerst de snack, en vervolgens aarzelend ook de pil oplikt.

Knipper toch nog even ongelovig, zo makkelijk kan het toch niet zijn?

Controleer de vloer en je schoot, om te zien of ze de pil niet stiekem heeft uitgespuwd.

Je vindt niets en dus beloon je de kat uitgebreid met belachelijk lieve woordjes, en natuurlijk de rest van de snack.

Stuur de kat naar haar hangmatje, zodat je je handen kan wassen.

Kat staat een beetje tegen haar zin op, en wat ligt er onder haar pootjes?

Natuurlijk, DE pil...

Zie je wel dat het te makkelijk ging!

Zucht eens diep, en lach ook een beetje met de sluwheid van de kat.
Opgelucht dat Elise de voorzienigheid had om extra zakjes mee te geven, ga je een nieuw halen.

Je komt het bureau weer in, en gaat zitten met het zakje dit keer alvast opengemaakt.
De kat komt direct aangelopen en springt op je schoot.

Je legt je arm liefdevol om haar heen in een stevige houdgreep, wringt haar bekje open en gooit de pil er in.
Mik haar neusje recht omhoog (zie je Elise, ik heb het wel onthouden hoor, het werkt alleen niet allemaal zoals het hoort) en geef direct een flinke hoeveelheid van de snack, rechtstreeks in haar bekje.

Kat slikt tevreden al de snack in haar bekje door, en je ziet dit keer persoonlijk hoe de pil mee binnen gaat.

Voor de zekerheid zet je haar, mopperend en wel, van je schoot om toch nog te controleren.
Je vindt zoals verwacht niets, en dus krijgt ze de rest van de snack ook maar.

Toch nog een flinke poes hoor, baasje is gewoon niet slim genoeg voor je...


Update: Dag 3:

Kat en ik hebben een overeenkomst gesloten: zij neemt (onder lichte dwang) braaf haar pil, en ik geef haar héél veel aaitjes en vooral ook die lekker vissnack...
Hopelijk kunnen we die overeenkomst morgen ook nog naleven, want dan moet ze de (hopelijk) laatste pil krijgen.


Eind goed, al goed?

Book of Records: Deel 6: het Grote Record !

In totaal horen er bij dit verhaal 15 kittens, waarvan er dus intussen al 14 een thuis vonden.

Alleen Leonora, de dochter van één van de zusjes, Lavas en Lavendel, zit samen met hen nog steeds in de opvang.

Leonora heeft, toen ze jong was, flink niesziekte gehad en dat slaat heel vaak op de ogen. En zoals het korstje van een genezende wond gaat jeuken, gaan bij het genezen ook de ogen jeuken.
Ook bij Leonora sloeg de ziekte heel erg op haar ogen, en net op het moment dat de niesziekte bijna over was, heeft Leonora haar eigen oogje onherstelbaar beschadigd door eraan te krabben.

Nu is ze dus een beetje een piraatje…

Ze was in het opvanggezin al het schuwste katje uit de hoop, en doordat ze met maar één oog veel minder zicht heeft, werd dat in de grote groep alleen maar erger.

Ze ging dan ook vaak bij haar mama’s op bezoek, zodat ze even rust had.
Eerst in de keuken, en later in hun riante privé-villa.

Maar intussen kwam Olivier op logement in het pension, omdat zijn baasjes druk aan het verbouwen zijn in hun nieuwe huis.
Ze vonden een bouwwerf geen goede omgeving voor een kat, en gelijk hebben ze, dus hij verblijft in het pension tot ze klaar zijn.

Omdat er momenteel geen ander gasten zijn, en Olivier daar maar eenzaam zat, houdt Leonora hem voorlopig gezelschap.
Ze zijn goede vrienden geworden, en er is een kansje dat Oliviers baasjes ook Leonora zullen meenemen wanneer ze klaar zijn met de verbouwingen. 
Heel misschien heeft ze dus een thuis in het vooruitzicht…

Maar precies vandaag, op 26 oktober 2013, breken Leonora en haar Mama's, Lavas en Lavendel, ons grootste record.

En dat maakt ons eigenlijk best wel een beetje verdrietig, want het is geen leuk record...

Precies vandaag zitten ze alledrie al 554 dagen in de opvang, en daarmee breken ze dus het record van Duizendschoon.

Voor Leonora hopen we dat ze met haar vriendje Olivier mee mag, ook al is dat nog niet zeker.

Maar voor de schichtige Lavas en Lavendel ligt er niet direct een thuis in het verschiet.

Het is nooit gemakkelijk om volwassen katten te plaatsen, want al dat jonge grut trekt natuurlijk veel meer aandacht.

Als ze dan wat angstiger zijn, maakt dat het helemaal lastig.

We willen de zusjes ook alleen maar samen plaatsen, in een rustige omgeving, waar ze zich eindelijk een beetje op hun gemak kunnen voelen.

Lavendel is helaas niet de properste kattendame, ze legt regelmatig haar hoopje of plasje naast de kattenbak.
Of misschien heeft ze alleen maar teveel stress of is ze net héél proper, en wil ze niet gaan op een bak waar al een plasje of hoopje ligt. Als dat het geval is, dan zal ze misschien wél netjes op de bak gaan als ze een rustige thuis heeft en de bak goed proper gehouden wordt.
Ze zou zeker niet de eerste kieskeurige kat zijn, maar met zoveel katten in de opvang kunnen we dat onmogelijk controleren, en we kunnen dus geen beloftes doen.


Maar we geven niet zomaar op, en we blijven hopen dat Lavas en Lavendel ooit een goede thuis vinden, waar ze helemaal zichzelf mogen zijn.
Helpen jullie mee zoeken? Deze lieverds verdienen het zo hard!

Je kan ons 'liken' op Facebook, of dit verhaal delen waar je maar wil, je kan het aan al je vrienden en familie vertellen...

Ooit...
Ergens...
Moet er toch een lieve familie zijn voor deze twee meisjes?

Book of Records: Deel 5: Lavas en Lavendel

Lavas en Lavendel zaten met hun kroost in een nieuw opvanggezin in Beerse van half mei tot begin juli.
Als vuurproef kan dat al tellen, ineens 10 katjes, maar gelukkig hadden ze een goede, aparte ruimte voor hen, zodat niet hun hele gezinsleven ontregeld was.
Maar het tweede nestje moest toch echt een beetje kroeleriger zijn om ze niet te laten afhaken!

We gaan niet alle kittens hier laten zien, want het gaat eigenlijk om Lavas en Laveldel, maar dit vonden we toch een mooie 'voor en na'.
Met dank aan Kristin voor de laatste foto. Zij adopteerde vorig jaar de broertjes Bob en Bram, die trouwens nog steeds onafscheidelijk zijn en beschrijft hen als 'de liefste en gemakkelijkste katjes ooit'.

Bob en Bram bij hun opvanggezin.
Met daaronder opnieuw Bob en Bram
die nu een fijne thuis gevonden hebben.

Lavas en Lavendel werden van hun eigen (gezamenlijke) kroost al tamelijk gestrest. Nadat ze terug waren van het opvanggezin hebben ze dan ook maandenlang in een bench gewoond.

Ze waren daar heel tevreden, ze werden er niet gestoord, en konden lekker van op een afstandje naar alle drukte kijken. ’s Avonds mochten ze dan in alle rust de poten strekken in de keuken, terwijl de andere katjes even buitengesloten werden.

Ergens de lente heeft onze vanger/knutselaar/manusje-van-alles, Manu, een hordeur voor de kittenkamer gemaakt.
En nu wonen deze dames daar als twee diva's in hun hun privé-villa!

En morgen kom je te weten hoe het met Leonora staat, en waarom we jullie dit hele verhaal zo netjes van A tot Z vertellen.
Want we hebben natuurlijk een reden...

Book of Records: Deel 4: Heel veel katjes...

Voor iedereen die zich afvraagt waarom hij zijn kat zou moeten laten steriliseren, lees even mee met het volgende verhaal…

Een vrouw die in 2008 of 2009 twee katjes aanschafte, nam niet de moeite om ze te laten opereren, en dus hadden ze zich tegen april 2012 vermeerderd tot 15(!) vruchtbare katten.
Tel daarbij nog eens één drachtige en drie met een nestje, dan had je in totaal zo’n 31 katten en een nog onbekend aantal op komst…

En toen moest mevrouw haar huis uit!

In grote paniek werd Dieren op de Dool erbij gehaald, maar zoveel katten in één keer, en dat eigenlijk puur door de schuld van hun baasje, dat is zelfs voor ons teveel van het goede.

Dieren op de Dool deed waar ze het best in is, en nam de drachtige kat en de drie nieuwbakken mama’s onder haar hoede.

Voor de overige 15 katten werd een andere oplossing gezocht, en gelukkig ook gevonden.

De drie mama’s, die met hun kindjes binnenkwamen op 20 april 2012, werden Rosmarijn, Lavas en Lavendel gedoopt.

Rosmarijn, op dat moment 2 jaar oud, had 4 kittens.

Lavas en Lavendel, die amper één jaar waren,

hadden hun nestjes met een paar dagen tussentijd gekregen
en voedden deze samen op.

Zij hadden samen nog eens 8 kittens.

Salie, de drachtige kat, kreeg een paar weken later,
op 7 mei 2012,
3 kittens.

Van Salie hebben we nooit de exacte leeftijd gekend, maar vermoedelijk was zij één van de eerste twee katjes, en dus de oermoeder van het hele stel.
Zij was de rustigste, was erg zelfzeker en had een duidelijk overwicht in de hele groep.

Salie

Jammer genoeg werd ze ook heel snel oud, en er werd beslist dat ze de opvang niet meer hoefde te verlaten.
Ze werd door Elise en Joep geadopteerd (zoals al 6 katten vóór haar en nog één sindsdien).

Rosmarijn heeft in mei en juni met haar kindjes in Wellen (Limburg) gewoond.
Het gezin wilde namelijk heel graag één van de kittens meteen adopteren, maar die was nog veel te klein om zonder haar mama te kunnen. En dus verhuisde ineens het hele gezin.
De familie heeft tijdelijk als opvanggezin gefunctioneerd, en zorgde ineens ook voor een nieuwe thuis voor de andere kittens.
Mama Rozemarijn vond haar gouden mandje op 9 maart 2013, na 323 dagen, en verhuisde naar Wuustwezel.

Van de (eindtotaal) 34 katten, vonden er 15 elders een thuis, en zijn er 16 bij Dieren op de Dool terecht gekomen:

Rozemarijn en haar 4 kittens vonden een thuis.
Salie werd geadopteerd door Elise en Joep, en bleef dus in de opvang wonen, ze is op 1 mei 2013 overleden van ouderdom.
Haar 3 kindjes werden ook geadopteerd.

En Lavas en Lavendel, met hun gezamelijke kroost van 8, komen morgen opnieuw aan de beurt met meer details.


Maar ik dénk, en ik hoop dat jullie het met me eens zijn, dat dit een beetje duidelijk maakt waarom we steeds aandringen op het steriliseren van ELKE kat?!

Book of Records: Deel 3: Best Friends Forever !

Intussen zijn we in augustus 2012, en het leven in de opvang gaat z’n gangetje. Ooit ga ik proberen om eens een ‘week in de opvang’-reeks te maken, zodat jullie een béétje een idee krijgen van wat ‘z’n gangetje gaan’ precies betekent, maar voor nu blijven we even bij Vosje en Duizendschoon…

Het ‘record zittenblijven’, tot op dat moment in de pootjes van Rusty met 371 dagen, wordt door Duizendschoon gebroken op 7 augustus 2012. Ze verbetert elke dag haar eigen record, want ze is nog steeds te schichtig om geadopteerd te worden. Het is intussen wel duidelijk dat ze nooit een echte huiskat zal worden.

Vosje loopt inmiddels al drie maanden eenzaam rond in de kraamkamer, en ze zit regelmatig voor het raampje te kijken naar alle drukte in 'de voortuin' van haar privé-villa.

De schuwe Duizendschoon wordt liefst met rust gelaten, maar die gekke poes die daar zo alleen voor dat raampje zit, wekt toch een beetje haar nieuwsgierigheid.

Ergens in september 2012 maken Duizendschoon en Vosje heel voorzichtig kennis doorheen het glas.
En vanaf dan gaan ze regelmatig aan weerszijden van de glazen deur naar elkaar zitten kijken. Duizendschoon vindt een zitplaats frontloge op de grote kist waardoor ze goed naar binnen kan kijken, en Vosje zit gewoonlijk met haar neusje bijna tegen het raampje.

Twee eenzaten aan weerszijden van de glazen deur.
Ze vinden het best ok zo... 

In de hoop dat ze wat aan elkaars gezelschap hebben, besluiten Elise en Joep om Duizendschoon op een avond in de kraamkamer te laten om écht te gaan kennismaken met Vosje.

Die kennismaking verloopt heel gemoedelijk, met hooguit wat vreemde blikken.

'Wie ben jij en wat doe je in mijn villa?'

En vanaf die dag mag Duizendschoon elke avond bij Vosje op koffieklets.

Ze spelen niet samen, maar maken ook geen ruzie.

Ze liggen gezellig bij elkaar...

of niet...

Ze hebben gewoon voldoende aan elkaars gezelschap

Vosje schijnt wel te genieten van de bezoekjes, maar ze is nog steeds vastbesloten om zich niet te laten vangen.

Elke avond komt Duizendschoon langs, en na een dik half uurtje, gaat ze dan voor de raam zitten kijken tot ze er weer uit mag.

De twee worden beste vriendinnetjes, en ze zijn ook uiterlijk heel gelijkend, zo erg zelfs, dat je ze bijna alleen kunt onderscheiden als je ze samen ziet.

De vriendinnen blijven nog in de opvang, en zetten hun dagelijkse bezoekjes voort, tot 3 februari 2013. Op die heuglijke dag worden ze geadopteerd en verhuizen samen naar Breda.

Duizendschoon zat op dat moment 553 dagen in de opvang, ofwel precies 1 jaar 6 maanden en 3 dagen…

Vosje staat met haar 234 dagen momenteel op de 11^de plaats van de lijst van langstzittend geadopteerden.

Zowel Vosje als Duizendschoon zijn nog steeds heel schuw, maar ze mogen nu samen jagen op de muizen die de voervoorraad van de hondenschool bedreigen.

Ze hoeven niet meer om te gaan met mensen als ze niet willen, maar zijn verzekerd van een aangename thuis waar ze de rest van hun leven veilig mogen doorbrengen.

We hebben natuurlijk altijd graag dat onze katjes snel een thuis vinden, maar soms zijn ze er zelf gewoon nog niet aan toe.

We geven ze dan graag alle tijd die ze nodig hebben om te wennen aan mensen, of zoals in dit geval, tot het perfecte plekje zich aandient waar ze veilig naartoe kunnen.

Onder geen enkele omstandigheid gaan we katjes euthanaseren, enkel en alleen om plaats te maken voor anderen.


Volgens de berichten uit Breda, zijn Vosje en Duizendschoon nog steeds de beste vriendinnen, die samen vanalles doen en dus bijna altijd samen gezien worden.

Eind goed al goed!

Althans voor Vosje en Duizenschoon, want natuurlijk zijn er nog andere katjes in de opvang, maar dat is weer voor morgen...

Book of Records: Deel 2: Vosje uit Vorselaar

We zijn inmiddels bijna een jaar verder, en Duizendschoon zit nog steeds in de opvang.
Ze is nog even schuw als in het begin, blijft uit de weg van alle drukte, en neemt de poten zodra er onbekende mensen binnenkomen. Maar toen kwam Vosje...


Halverwege de maand juni (2012) komt mamapoes Vosje met haar 4 kittens binnen.

Mama’s en hun kroost verblijven steeds in quarantaine in de ‘kraamkamer’. Dit zowel voor hun eigen veiligheid, als die van de andere katten. Een mama die haar kleintjes verdedigd is namelijk geen katje om zonder handschoenen aan te pakken, en de kleintjes hebben nog te weinig weerstand om vrij rond te lopen.

Elke mama wordt voorzien van twee grote benches, die naast elkaar worden geplaatst. Zo hebben de gezinnetjes bijna een soort appartement, met een slaapkamertje waar een comfortabel, donker nestje staat en een grote leefruimte, met een eethoekje, een hoek met de kattenbak en veel speelruimte voor wanneer de kittens wat groter worden en uit het nest komen.

Maar dit sluwe Vosje neemt geen genoegen met een appartementje en ongeveer 4 weken na haar aankomst, grijpt ze haar kans en ontsnapt tijdens de dagelijkse verzorgingsronde, letterlijk over de rug van haar verzorger.

Ze kijkt niet meer om naar haar arme kleintjes maar die zijn, met hun 7 weken, oud genoeg om zonder haar te kunnen.

Ze helpt zichzelf rustig aan eten door te gaan hengelen door de tralies van de benches van de andere mama's.

Het smakelijke lokvoer in de vangkooi, die geplaatst wordt om haar weer te vangen, laat ze lekker links liggen.
Om te verhinderen dat ze het voedsel van de anderen plundert, zijn we verplicht om haar een eigen bakje voer te geven, maar zelfs de liefste woordjes krijgen haar niet zover dat ze zich laat vangen.

Uiteindelijk zijn alle benches leeg, de mama's zijn weer naar huis en hun kindjes zitten in de grote opvang.
Ze krijgt geen eten meer, en er is ook niets meer om te stelen, dus te langen leste krijgt Vosje genoeg honger om in de vangkooi te stappen.

Hoera!

Maar de triomf is van korte duur...

Elise, die vanuit de goedheid van haar hart, Vosje wil voorzien van een beetje water, opent de vangkooi op een klein kiertje...

En ZOEFFF!

Daar ging ze weer...

Nu laat ze zich natuurlijk helemaal niet meer vangen, en zo loopt ze meer dan een half jaar in haar eentje rond in de kraamkamer...

Maar na een tijdje voelt ze zich toch een beetje eenzaam, en gaat heel zielig door de glazen deur van de kraamkamer naar buiten zitten kijken.

Vosje voor de glazen deur van de kraamkamer

En zo zit ze vanaf dan regelmatig al de drukte te bekijken vanuit haar riante maar eenzame villa...

Book of Records: Deel 1: Duizendschoon en de D-tjes

Op speciale vraag van Joep, vertel ik hier (weliswaar in mijn woorden) een KLEIN stukje geschiedenis uit de opvang.
Deze geschiedenis is nog lang niet compleet, maar het geeft je een goed idee waar we dagelijks mee bezig zijn.

Omdat het een uitgebreid en ingewikkeld verhaal is, waarbij alles een beetje bij elkaar hoort (een beetje zoals een miauwende puzzel ☺), heb ik het verdeeld in afleveringen.
Kom dus zeker nog terug om te kijken naar de volgende episodes!

Dit deel van het verhaal begint in juli 2011...

Vanuit de Dahliastraat in Beerse komt een oproep: Een mamapoes met haar drie kittens heeft de stapel brandhout naast het huis gekozen als nieuwe woonplaats. Dat kan eventjes goed gaan, maar tegen de winter is dat niet echt een veilige, laat staan warme, thuis en dus wordt Dieren op de Dool erbij gehaald.

Op 31 juli 2011 wordt er een vangactie georganiseerd.
De kleintjes eten al zelf en zijn best nieuwsgierig, dus die zijn vrij snel gevangen.
Mamapoes bezorgt de vanger nog twee dagen hoofdbrekens, voor ook zij zich in de vangkooi laat lokken.

Omdat de kittens oud genoeg zijn om zonder mama te kunnen, wordt mama-poes gesterilieerd en zo snel mogelijk weer terug gebracht.
Deze werkwijze bezorgt haar het minste stress, en door haar onvruchtbaar te maken, wordt een heleboel toekomstig dierenleed vermeden.

De drie kittens blijven in de opvang, waar ze rustig mogen wennen aan mensen.

De kittens worden Dahlia, Daisy en Duizendschoon genoemd.

Dahlia

Daisy

Duizendschoon

Dahlia wordt geadopteerd na ongeveer een maand, en Daisy overlijdt jammer genoeg in november.

Duizendschoon, die vanaf het begin vrij schuw is, blijft zonder haar zusjes achter in de opvang.

Ze houdt helemaal niet zo van al die drukte, maar verdraagt die min of meer gelaten, de meeste (menselijke) bezoekers weten niet eens dat ze er is, want zodra er vreemden binnenkomen gaat ze er als een haas vandoor.

Ze blijft wat uit de weg van de andere katten, en valt over het algemeen gewoon niet zo op.


Dahlia heeft haar happy end (of begin), Daisy jammer genoeg niet, en het verhaal van Duizendschoon is natuurlijk nog niet compleet.
Maar om het af te kunnen maken hebben we eerst de aflevering van morgen nodig, dus kom morgen zeker nog eens kijken!

Welkom !

Welkom op de weblog van Dieren op de Dool VZW!

Hier kan je van heel dichtbij meegenieten van wat er allemaal bij ons te beleven valt.

Lees mee in de verhalen die we in de loop van de jaren verzameld hebben, kom meer te weten over de werking van Dieren op de Dool en volg van op de eerste rij een aantal van onze huidige opvangertjes.

Misschien kan je zelfs wel kennismaken met Elise en Joep, de beheerders van het asiel...

Want de opvang van Dieren op de Dool is een asiel, maar wél een héél bijzonder asiel!

Bij ons worden blazende zwerfkatjes omgetoverd in lieve huiskatjes, die al spinnend je hartje komen veroveren.

Met veel liefde en evenveel geduld leren we onze katjes dat mensen helemaal niet eng zijn.

En met uitzondering van hun quarantaine-periode, en een enkel speciaal geval buiten beschouwing gelaten, lopen al onze katjes vrij rond in huis!

Dus geen rijen vol kooien, maar een huiskamer vol gelukkige katjes.

Dat wil ook zeggen dat ze gewend zijn aan mensen, én de bijbehorende geluiden: Voetstappen, muziek, de telefoon, de stofzuiger, ... vinden ze allemaal dik ok.
Ze kennen ook de vreemde verschijnselen die 'hond' en 'kind' genoemd worden, en we weten dan ook precies hoe ze daarmee omgaan.Dit zijn geen half wilde katjes waar je nog maanden werk aan hebt om ze te temmen. Dit zijn gezonde jonge (en soms oudere) katjes, mét puberkuren, maar zonder grote verrassingen!

(Wij zijn niet verantwoordelijk voor uw meubilair en gordijnen, jonge katjes blijven speels, ook als ze goed opgevoed zijn!☺)

We kennen al onze katjes van haver tot gort, en we kunnen je dan ook precies vertellen welk katje het best in jouw situatie past, en waar je eventueel rekening mee moet houden.

Dus ben je nog op zoek naar een nieuw familielid, kom dan zeker eens langs in de opvang. (Wel even bellen voor aan afspraakje aub, want het asiel is een 'gewoon' bewoond huis. Dus de honden moeten uitgelaten worden, er moeten inkopen gedaan worden en we staan zelfs af en toe onder de douche ☺
Een klein telefoontje verzekert je ervan dat er iemand aanwezig is om je te ontvangen.)

Omdat sommige katjes nét iets meer aandacht nodig hebben, werkt Dieren op de Dool zoveel mogelijk met opvanggezinnen.
Zij kunnen de wildere katjes extra verwennen, een mama met kittens een rustig plekje geven, een ziek katje verzorgen, ...

Wil jij ook graag meehelpen met dit dankbare werk en opvanggezin worden?

Neem dan zeker contact met ons op, we kunnen je hulp goed gebruiken!

Aan deze weblog wordt heel hard gewerkt, maar de redacteur van dienst (jazeker, dat ben ik) heeft natuurlijk maar twee handen.

En aangezien die handen vaak bezig zijn met het verzorgen van katjes, of het bijhouden van de Facebook-pagina van Dieren op de Dool, zal het hier soms een tijdje wat rustiger zijn.

Ik reken dan ook een beetje op jullie begrip en geduld en dan zal ik mijn uiterste best doen om ervoor te zorgen dat het de moeite van het wachten waard is!

Dus voor nu,

tot ziens op onze weblog, Facebook-pagina of tot mails!

Imke (en natuurlijk het hele Dieren op de Dool-team!)