De Plofkatjes van Kim

Dit is een (bijna) letterlijke kopie/plak uit mijn mailbox.
Supermama Kim is niet alleen een Super-mama, ze is ook een fantastische vertelster!

Lees en geniet mee...

Hoi Imke,

Zoals je weet zitten de kindjes van Zanzi en Tanya (de geweldige plofkat met plofkindjes) bij mij.

De Z-tjes vielen nogal mee om tam te krijgen en kregen al snel de vrijheid (om al onze elektrische toestellen te terroriseren).

Tijdens hun vrijheid hebben ze namelijk al wel wat schade aangericht: de tv valt geregeld uit en we zijn bang voor zowat alles wat elektrisch is.

Mijn vriend werkt vaak van thuis uit en heeft dan vaak telefoonmeetings die hij via oortjes aan zijn gsm houd. Zijn dolby surround system van de gsm is gesneuveld en, jawel, een trotse kleine kat had een oortje gevangen!

Op zo’n momenten zucht mijn  vriend eens diep, en ik moet dan toch wel een lachje onderdrukken.
Het volgende dat sneuvelde was een gsm lader, prachtig aan de basis doorgebeten om dan, met een trotse houding, met de kabel door de living te lopen: ‘Zie eens wat ik gevangen heb!’

Vakwerk dat moet ik toegeven! En dan zucht zelfs ik wel eens, maar soit, het bleek een oude kabel te zijn, en het was dus geen grote ramp.

Een uurtje geleden heb ik mij ronduit belachelijk gemaakt door goed mee te zingen met de radio, om dan de subtiele hint te krijgen dat ik maar beter kon stoppen…

Want jawel, de katjes hebben de radio gesaboteerd!

Nu de T-tjes daar kan ik misschien ook wel een korte update rond schrijven:

Ze zijn met 3, maar omdat ik namen snel vergeet, zijn ze bij mij genoemd naar kleur: Marmer, Zwart-wit en ‘de Wilde’.

Eerst zaten ze met 3 samen in een bench, maar ‘de Wilde’ hield de andere 2 weg van mij hoewel ik wel het idee had, dat ze eigenlijk toch wel nieuwsgierig waren.

En vooral: ik had melk en ‘de Wilde’ zorgde ervoor dat ze er niet voor naar mij durfden te komen.

Dus als oplossing: ‘de wilde’ apart in een bench en Marmer en Zwart-wit samen in een andere bench.

Binnen de korste keren kwamen ze allebei om melk. En aaitjes, daar waren ze ook al snel blij mee. Dus Marmer mocht mee los en Zwart-wit moest nog eventjes wachten.

Na een weekje leek ook Zwart-wit me wel klaar om vrij rond te lopen.

Niet dus, want pleegmama kon een uur op haar buik liggen met een bakje vlees en melk, al fluisterend ‘kom dan kleine kat, kom eens lief naar de baas.’

Dus Zwart-wit dan toch nog maar wat langer in de bench…

De Wilde, daar had ik wat twijfels over, zij heeft namelijk 2 weken in de hoek van de bench gehangen en zelfs eten krijgen deed haar niets.

Ik begon ook wel wat paniekerig te worden want de oortjes lagen continu plat.

Maar, na 2 weken, eindelijk goed nieuws: ze kon op haar pootjes staan en ging niet meer zoveel hangen. En nog beter, ze was fysiek helemaal in orde want ook de oortjes kwamen terug recht! ;-)

Nu zijn we ondertussen al een hele tijd verder, ze vindt melk geweldig, jankt het hele huis bij elkaar om aandacht en ze vindt ook aaitjes geweldig!

Dus ja, pleegmama Kim is best wel wat trots dat ook dit kleine wilde spookje helemaal bijgedraaid is. En ik durf zelfs voorzichtig hopen dat zij misschien wel tam genoeg wordt om een goede huiskat te worden. Als ze zo blijft vorderen zal ook zij namelijk binnenkort wel

eens uit de bench mogen!

Groetjes Kim